„რიწა“ 1975 წელს, სოხუმში, ალმანახის ფორმატში, აფხაზეთის ქართველ მწერალთა ინიციატივითა და ძალისხმევით დაარსდა. მოგვიანებით გამოცემამ ჟურნალის სახე მიიღო. პერიოდულ გამოცემაში ქართველი და აფხაზი პოეტების ნაწარმოებები იბეჭდებოდა.
1992-1993 წლებში საომარი მოქმედებების გამო ჟურნალმა არსებობა შეწყვიტა. 1994 წელს, აღდგენილი „რიწის“ შემოქმედებით ცხოვრებაში ახალი ათვლის წერტილი, სახელად „ომი“ გაჩნდა. ომგამოვლილმა ჟურნალმა ფორმატი და პროფილი შეიცვალა და სალიტერატუროსთან ერთად, საზოგადოებრივი ფუნქციაც შეიძინა. ახალმა შემოქმედებითმა გუნდმა (რედაქტორი – გივი ბერაია) – განახლებული დიზაინის, მაღალი პოლიგრაფიული ხარისხის, მრავალფეროვანი თემატიკისა და რუბრიკების, ახალგაზრდული ჩანართების, თარგმანების, დებიუტანტ ავტორთა შემოქმედების წარმოჩენის ხარჯზე, ჟურნალი უფრო კრეატიული, საინტერესო და მიმზიდველი გახადა. დევნილი ავტორების გვერდით იბეჭდებოდნენ ცნობილი კლასიკოსები: ოთარ და თამაზ ჭილაძეები, გურამ დოჩანაშვილი, ანა კალანდაძე, მურმან ლებანიძე, მუხრან მაჭავარიანი, ჯანსუღ ჩარკვიანი, და სხვები. აღსანიშნავია, რომ ჟურნალი სრულიად გაემიჯნა 90-იან წლებში დამკვიდრებულ „სიძულვილის ენას“ და მხოლოდ სიყვარულის და შერიგების გზავნილი გახლდათ აფხაზი თანამოძმისთვის. „რიწა“ ეხმიანებოდა ყველა იმ ფაქტსა და მოვლენას, რაც კი აფხაზეთის ირგვლივ ხდებოდა.
ჟურნალ „რიწის“ რედაქტორები გახლდნენ: ოთარ ჭურღულია, გიორგი სიჭინავა, გურამ ოდიშარია, გივი ბერაია, ზაურ კალანდია.
ჟურნალი 2010 წელს დაიხურა და მისი განახლება მხოლოდ 2014 წელს აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკის მთავრობის თანადგომითა და დაფინანსებით მოხერხდა. ჟურნალს სათავეში ჩაუდგა ცნობილი მწერალი და გამოცდილი რედაქტორი ზაურ კალანდია. მისი რედაქტორობის წლებში „რიწაში“ არაერთი ექსკლუზიური, მაღალი მხატვრული ღირებულებების მატარებელი მასალა დაიბეჭდა.
2020 წლის იანვრიდან „რიწის“ მთავარ რედაქტორად მწერალი ნანა ქარდავა დაინიშნა. აღსანიშნავია, რომ ჟურნალის არსებობის ისტორიაში, პირველად ჰყავს ქალი რედაქტორი.
